keuzes

Ons leven bestaat uit een eindeloze reeks keuzes. Veel daarvan zijn klein en vanzelfsprekend; we maken ze zonder er echt bij stil te staan. Wat eten we vandaag? Welke route nemen we naar huis? Deze keuzes voelen moeiteloos en kosten weinig energie. Maar er zijn ook beslissingen die zwaarder wegen—keuzes die impact hebben op ons welzijn, onze toekomst, ons geluk.

Laatst stond ik voor zo’n moeilijke keuze: ik besloot naar de huisarts te gaan om een verwijsbrief voor een psychiater en een recept voor antidepressiva aan te vragen. Het was geen beslissing die ik licht nam. Lang heb ik getwijfeld, gewikt en gewogen. Was dit echt nodig? Kon ik het niet zelf oplossen? Zou het werken? Maar uiteindelijk besefte ik dat het geen teken van zwakte is om hulp te zoeken, maar juist een stap richting herstel.

Het gesprek met de huisarts was goed. Begripvol. Geen oordeel, geen haast, gewoon luisteren. Dat gaf me rust. Toen ik even later met de verwijsbrief en het recept in mijn hand naar buiten liep, voelde ik een mengeling van opluchting en onzekerheid. Opluchting omdat ik de eerste stap had gezet, onzekerheid omdat ik niet wist wat me te wachten stond.

Inmiddels slik ik nu twee weken antidepressiva. Het duurt zo’n vier tot zes weken voordat de medicatie volledig is ingewerkt, maar de eerste effecten zijn al merkbaar. De eerste week voelde mijn hoofd alsof het in een mist gehuld was, alsof alles net iets verder weg leek dan normaal. Dat is inmiddels iets minder geworden, maar bijna dagelijks heb ik last van hoofdpijn. Mijn eetlust is er nog wel, maar ik zit veel sneller vol, en dat zie ik ook terug op de weegschaal.

Toch zijn er ook positieve veranderingen. Er is meer rust in mijn hoofd. Waar mijn gedachten vroeger alle kanten op schoten en ik constant overprikkeld was, kan ik nu naar iets kijken en alleen dát zien. Niet tegelijkertijd alle andere details in de ruimte oppikken, niet honderd andere gedachten die door mijn hoofd razen. Het voelt alsof de wereld wat langzamer beweegt, alsof er meer ruimte is voor bewustzijn. Elke dag is een nieuwe ontdekking: hoe voel ik me vandaag? Welke bijwerkingen komen opzetten? Wat doet het met mijn stemming? Het is een proces, en ik leer er stap voor stap mee omgaan.

Keuzes maken is niet altijd makkelijk, en helemaal kiezen voor mezelf blijft een uitdaging. Ik ben iemand die geneigd is om anderen op de eerste plaats te zetten, om door te gaan, om mezelf weg te cijferen, niet goed genoeg. Maar ik leer—met vallen en opstaan—dat ik óók mag kiezen voor wat goed voor míj is. Dat iets weten en het ook echt accepteren twee verschillende dingen zijn.

Een concreet voorbeeld daarvan was mijn inschrijving voor de creatieve beurs in Gorinchem. In eerste instantie leek het me een geweldig idee—een kans om mezelf te laten zien, om mijn werk te delen. Maar naarmate de datum dichterbij kwam, groeide de paniek. Alleen al de gedachte aan daar staan, de drukte, de prikkels... het werd me te veel. Uiteindelijk besloot ik me af te melden. Geen gemakkelijke keuze, want ergens voelde het als falen. Maar was het dat echt? Of was het juist een overwinning om eerlijk te zijn naar mezelf en mijn grenzen te bewaken?

Geen gemakkelijke keuze, maar wél de juiste voor nu. Het kostte tijd om dat te accepteren—om het niet te zien als falen, maar als een dappere beslissing om voor mijn mentale gezondheid te kiezen.

Ik ben altijd open geweest over mijn reis—over ADD, de overgang, en alle andere dingen die invloed hebben op mijn leven. Toch merk ik dat er nog steeds een taboe rust op mentale gezondheid. Vooral wanneer het niet ‘goed’ gaat. We vinden het makkelijker om te delen wanneer we ons beter voelen, wanneer we vooruitgang boeken. Maar juist op de momenten dat het moeilijk is, is openheid het belangrijkst.

Daarom blijf ik mijn verhaal delen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen die worstelen met soortgelijke gevoelens en twijfels. Want kiezen voor jezelf is geen zwakte. Het is kracht.