Mijn Beurservaring in Hardenberg: Een Strijd en een Besluit

Nadat ik mijn vorige beurs had geannuleerd, was ik vastbesloten om wél naar de beurs in Hardenberg te gaan. Het voelde alsof ik mezelf iets moest bewijzen, alsof ik deze keer moest doorzetten. Om mezelf voor te bereiden, had ik een plan opgesteld. Ik had per dag beschreven wat ik moest doen en maken, zodat ik goed voorbereid zou zijn en zonder stress in Hardenberg kon staan.

Maar hoe goed ik alles ook had uitgedacht, de realiteit bleek weerbarstiger.

Woensdag 5 maart: Twijfel Slaat Toe

Deze dag stond in het teken van inpakken en voorbereiden. Mijn auto moest gevuld worden met alles wat ik nodig had voor de beurs. Maar terwijl ik bezig was, begon de twijfel toe te slaan. Kan ik dit wel? Heb ik mezelf niet overschat? Ben ik wel écht goed voorbereid?

Die twijfels werden al snel overschaduwd door een veel donkerder stemmetje in mijn hoofd. De onzekerheid sloeg om in zelfkritiek, en voordat ik het wist, was ik mezelf aan het neerhalen: Ik ga dit compleet verpesten. Ik ben niet goed genoeg. Niemand zit op mij te wachten.

Zelfs met hulp en bemoedigende woorden op afstand lukte het me niet om deze negatieve gedachten om te buigen. Ik voelde hoe ik mezelf aan het saboteren was, alsof ik onbewust mijn eigen ondergang aan het voorbereiden was.

Donderdag 6 maart: De Opbouw

Ondanks alles had ik mijn auto ingepakt en was ik klaar om te vertrekken. Halverwege mijn reis had ik met een andere standhouder afgesproken om samen te lunchen. Even een moment van afleiding en ontspanning, althans, dat was de bedoeling. De spanning in mijn lijf bleef aanwezig, maar ik zette door.

Eenmaal aangekomen bij het beursgebouw, begon ik mijn stand op te bouwen. Dat ging niet bepaald soepel. Met horten en stoten kreeg ik het voor elkaar, maar het voelde niet als een overwinning. Toch stond aan het einde van de dag mijn stand klaar. In theorie was ik er klaar voor. In praktijk voelde het anders.

Vrijdag 7 maart: De Eerste Beursdag

De eerste beursdag brak aan. In plaats van energie en motivatie voelde ik alleen maar chaos in mijn hoofd. Het negatieve stemmetje in mijn achterhoofd was luid en onverbiddelijk. Hoe harder ik probeerde om mijn zenuwen te negeren, hoe meer ze de overhand namen.

Langzaam maar zeker voelde ik een paniekaanval opkomen. Mijn ademhaling werd sneller, mijn hart bonkte in mijn borst. Ik probeerde mezelf af te leiden, me te focussen op mijn ademhaling, mijn handen bezig te houden. De ergste paniek zakte uiteindelijk weg, maar een sluimerend gevoel van onrust bleef de hele dag aanwezig.

Mijn steun op afstand probeerde me te helpen door me in te laten zien dat ik het mezelf onnodig moeilijk maakte. Als je anders naar de situatie kijkt, kun je het ook veranderen, werd me gezegd. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn hoofd zat in een vicieuze cirkel waar ik maar moeilijk uit kon breken.

Om 17.00 uur was de beursdag afgelopen. Mijn verblijfplaats lag acht kilometer verderop, en ik besloot te lopen. Lopen helpt me om mijn hoofd leeg te maken en de spanning uit mijn lijf te krijgen. Twee uur later kwam ik aan bij het huisje waar ik verbleef. Ik was volledig op. Zowel mentaal als fysiek had ik niks meer te geven. Ik at snel iets en viel daarna in een diepe, droomloze slaap.

Zaterdag en Zondag: Overleven

De zaterdag en zondag verliepen vrijwel hetzelfde als de vrijdag. Het voelde alsof de bezoekers aan me konden zien dat ik niet lekker in mijn vel zat. Alsof ze konden aanvoelen dat mijn energie niet goed was. En dat zag ik terug in de verkopen.

Maar op dat moment maakte het me eigenlijk niet eens meer uit. Mijn enige doel werd het overbruggen van de tijd tot zondag 17.00 uur, het moment dat de beurs afgelopen zou zijn. De uren kropen voorbij, en ik voelde me steeds verder wegglijden in de negatieve spiraal waarin ik terecht was gekomen.

Zondag 9 maart: De Opluchting van een Besluit

Eindelijk, 17.00 uur. Het moment waar ik al het hele weekend naar had uitgekeken. De beurs was voorbij. Ik brak mijn stand af, laadde mijn auto in en voelde op dat moment een helderheid die ik de afgelopen dagen niet had ervaren.

Ik nam een besluit: Dit was de laatste beurs van dit jaar.

Ik wil mezelf voorlopig niet meer in een situatie brengen waarin ik zo diep wegzak. Ik wil mezelf niet meer mentaal en fysiek uitputten om iets te doen dat me op dit moment meer stress dan voldoening geeft.

En zodra ik die beslissing had genomen, voelde ik een last van mijn schouders vallen. Een rust die ik al weken niet had gevoeld.

Maandag 10 maart: Een Nieuw Hoofdstuk

Maandagochtend vertrok ik naar huis vanuit het huisje dat ik deelde met drie andere standhouders en vrienden. Terwijl ik reed, besefte ik dat ik een hoofdstuk had afgesloten.

Wat er nu komt, weet ik nog niet precies. Maar één ding staat vast: dit nieuwe hoofdstuk draait om mij en mijn mentale gezondheid.

En dat is misschien wel de belangrijkste beslissing die ik ooit heb genomen.