Rupsje nooit genoeg

Update: Vier weken met de (hormoon)pil
Vier weken geleden begon ik met de (hormoon)pil, en ik wil graag met jullie delen hoe die tijd is verlopen. Het was een reis met hobbels, inzichten en onverwachte emoties.

Week 1: Een hoofd vol watten
De maandag na de Kreadoe begon ik met de pil. Die eerste week voelde mijn hoofd als een zak vol watten: wazig, verstrooid, en totaal niet helder. Mijn geheugen leek te haperen, en mijn begrijpend vermogen was ver te zoeken. Ik wist niet of dit door de pil kwam of simpelweg door de vermoeidheid na de intensieve beursdagen.

Het was frustrerend, omdat ik nauwelijks grip op mezelf leek te hebben. Maar tegen het einde van de week kwam er langzaam verbetering. Het gevoel van een wollig hoofd verdween beetje bij beetje, en ik begon weer iets helderder te denken. Dat gaf me hoop.

Week 2: Een zware schaduw
Week twee bracht een donkere periode met zich mee. Negatieve gedachten overheersten, en mijn hoofd leek gevuld met sombere wolken die geen ruimte lieten voor licht. Het was zo zwaar dat ik serieus overwoog om te stoppen met de pil. Want als dit het vooruitzicht zou zijn voor de komende jaren, dan wist ik niet of ik dat aankon.

Ik was juist aan de pil begonnen om de donkere gedachten te verminderen. Dit voelde als een stap achteruit. Tijdens een avondwandeling voelde ik me zo onzeker en verdrietig dat ik zelfs overwoog om 113 te bellen. Ik vertrouwde mezelf niet meer – zelfs niet om veilig de weg over te steken. Uiteindelijk bleef ik op de brug (mijn plek om rust te vinden in mijn hoofd) staan, sprak mezelf moed in, en besloot door te zetten.

Ik dacht ook: als ik nu 113 bel, houd ik misschien een lijn bezet voor iemand die het nóg harder nodig heeft. Dat gaf me de kracht om het zelf aan te pakken. Toch zocht ik in de dagen daarna contact met de kliniek. Daar werd bevestigd dat zulke gevoelens inderdaad een bekend bijeffect zijn in de beginfase. Hoewel dat het niet minder moeilijk maakte, stelde het me gerust dat het ‘normaal’ was. In de dagen daarna werd het langzaam wat lichter in mijn hoofd.

Week 3: Rust te midden van verdriet
De derde week was vreemd door het overlijden van mijn schoonmoeder. Toch merkte ik op dat mijn hoofd verrassend kalm bleef. De watten waren verdwenen, en de donkere gevoelens waren nagenoeg weg. Voor het eerst in lange tijd ervoer ik een soort rust die ik niet kende. Het voelde bijna bevrijdend.

Maar die rust bracht ook nieuwe vragen. Iemand vroeg me of de pil me misschien ‘verdoofde’. Die opmerking bleef hangen. Was dit rust, of was het emotionele afstand? Voelde ik me écht goed, of ervaarde ik alles slechts vlak?

Week 4: Een gematigde balans
Die vraag bleef me achtervolgen. Hoe voelde ik me nu echt? Blij? Gelaten? Of simpelweg... vlak? Na veel nadenken kwam ik tot de conclusie dat mijn gevoelens inderdaad gematigd zijn. Geen intense pieken meer, maar ook geen diepe dalen. Een stabiele basis, maar zonder de extremen die ik gewend was.

Voor iemand zoals ik, die altijd alles intens beleeft, voelde dat vreemd. Maar eerlijk gezegd is dit precies waarom ik met de pil ben begonnen. Zelfs een kleine verlichting van mijn donkere gedachten zou al een overwinning zijn. En dat is gelukt.

Zoals gewoonlijk was ik in eerste instantie streng voor mezelf. Het voelde nog niet ‘goed genoeg’. Rupsje nooit genoeg. Maar ik besef nu dat dit een nieuwe realiteit is waar ik aan moet wennen. Eerst maar eens ontdekken hoe dit rustige, gematigde gevoel mijn dagelijks leven beïnvloedt. Daarna zie ik wel wat de toekomst brengt.

Voor nu voelt het alsof ik eindelijk even op adem mag komen. Geen overweldigende pieken of dalen, maar een stabiele, rustige balans. Misschien is dit precies wat ik nodig heb.